Βιλαμόβιτς Μέλεντορφ, Ούλριχ φον-

(Ulrich von Wilamowitz Möllendorf, Μάρκοβιτς, Ποζνανία 1848 – Σαρλότενμπουργκ, Βερολίνο 1931).Γερμανός φιλόλογος. Καθηγητής στα πανεπιστήμια του Γκρέφσβαλντ (1876), του Γκέτινγκεν (1883) και του Βερολίνου (1897), υπήρξε ένας από τους μεγάλους μελετητές της κλασικής φιλολογίας. Δεν υπήρξε τομέας της φιλολογίας και της αρχαίας ιστορίας στον οποίο να μην άφησε τη σφραγίδα της μεγαλοφυΐας και της μεθόδου του, που απέβλεπε σε μια καθολική και ιστορική κατανόηση της αρχαιότητας. Μακριά από κάθε κλασικιστική προκατάληψη, ο Β. ερεύνησε κάθε εποχή ξεχωριστά, στην ατομικότητά της, αναζητώντας στην καθεμία το ουσιαστικό κριτήριο για την αξιολόγησή της. Ο όγκος της συγγραφικής εργασίας του είναι τεράστιος. Αφιέρωσε ιδιαίτερες μελέτες στην αρχαία τραγωδία: Ευριπίδη Ηρακλής (1889), Ελληνικές τραγωδίες μεταφρασμένες (1899), Τραγωδίες του Αισχύλου (1914)· στην ιστορία της φιλολογίας: Ιστορία της Φιλολογίας (1921)· στην ελληνική μετρική: Ελληνική στιχουργία (1921)· στην κριτική ιστορία των κειμένων: Ιστορία των κειμένων των Ελλήνων λυρικών (1900), Ιστορία των κειμένων των Ελλήνων βουκολικών (1906)· στην ελληνική γλώσσα: Ασιανισμόςκαι Ελληνισμός (1900)· στην ελληνική θρησκεία: Πίστη των Ελλήνων (1931-32). Οι ομηρικές αναλύσεις του, Ομηρικές έρευνες (1884), Ιλιάδα και Όμηρος (1916) και Η επιστροφή του Οδυσσέα (1927), αποτέλεσαν σημαντικά βήματα κατανόησης του ομηρικού ζητήματος, γιατί προχωρώντας πέρα από τη ρομαντική αντίληψη μιας συλλογικής δημιουργίας, είχαν στόχο την ανακάλυψη ξεχωριστών ποιητών των επών. Ο Β. εξέδωσε επίσης νέα λογοτεχνικά κείμενα που ανακαλύφτηκαν σε παπύρους, της Αθηναίων Πολιτείας (1903), του Αριστοτέλη, του Τιμοθέου, καθώς και νέων αποσπασμάτων του Καλλίμαχου. Ενδιαφέρουσα είναι και η αυτοβιογραφία του, με τίτλο Αναμνήσεις 1848-1914, η οποίαεκδόθηκε το 1928.